گزيده اي از اشعار عطار نیشابوری

 ****شعر عطار ****

یکدیگر را شاید ار یاری کنیم            پادشاهی را طلب کاری کنیم»
پس همه با جایگاهی می آمدند         سر به سر جویای شاهی آمدند

****شعر عطار ****

هد هد آشفته دل پر انتظار           در میان جمع آمد بی قرار
گفت: «ای مرغان منم بی هیچ ریب           هم برید1 حضرت2 و هم پیک غیب

****شعر عطار ****

پادشاه خویش را دانسته ام        چون روم تنها چو نتوانسته ام
لیک با من گر شما همره شوید     محرم آن شاه و آن درگه شوید

****شعر عطار ****

هست ما را پادشاهی بی خلاف        در پس کوهی که هست آن کوه قاف3
نام او سیمرغ4 سلطان طیور       او به ما نزدیک و ما زو دور دور

****شعر عطار ****

در حریم5 عزت است آرام او          نیست حد هر زبانی نام او
صد هزاران پرده دارد بیشتر           هم ز نور و هم ز ظلمت پیش تر

 ****شعر عطار ****

هیچ دانایی کمال او ندید       هیچ بینایی جمال او ندید
بس که خشکی بس که دریا بر ره است         تا نپنداری که راهی کوته است

****شعر عطار ****

شیرمردی باید این ره را شگرف       ز آنکه ره دور است و دریا ژرف ژرف،
جمله ی مرغان شدند آن جایگاه         بی قراری از عزت آن پادشاه

****شعر عطار ****

شوق او در جان ایشان کار کرد          هر یکی بی صبری بسیار کرد
عزم ره کردند و در پیش آمدند        عاشق او، دشمن خویش آمدند

 ****شعر عطار ****

لیک چون بس ره دراز و دور بود         هر کسی از رفتنش رنجور بود
گرچه ره را بود هر یک کارساز        هر یکی عذری دگر گفتند باز

 ****شعر عطار ****

 جمله ی مرغان چو بشنیدند حال       سر به سر کردند از هدهد سؤال
که:«ای سبق برده6 زما در رهبری               ختم کرده بهتری و مهتری

****شعر عطار ****

ما همه مشتی ضعیف و ناتوان         بی پر و بال و نه تن نه توان
کی رسیم آخر به سیمرغ رفیع          گر رسد از ما کسی باشد بدیع»

****شعر عطار ****

هدهد آن گه گفت: «ای بی حاصلان       عشق کی نیکو بود از بد دلان
ای گدایان چند از این بی حاصلی        راست ناید عاشقی و بد دلی

****شعر عطار ****

تو بدان کان گه که سیمرغ از نقاب            آشکارا کرد رخ چون آفتاب

سایه ی خود کرد بر عالم نثار           گشت چندین مرغ هر دم آشکار

 ****شعر عطار ****
صورت مرغان عالم سر به سر            سایه ی اوست این بدان ای بی خبر
دیده ی سیمرغ بین، گر نیستت        دل چو آیینه منور نیستت

 ****شعر عطار ****

چون همه مرغان شنودند این سخن       نیک پی بردند اسرار کهن
جمله با سیمرغ نسبت یافتند         لاجرم در سیر رغبت یافتند

 ****شعر عطار ****

زین سخن یکسر به ره باز آمدند     جمله هم درد و هم آواز آمدند
زو بپرسیدند: «ای استاد کار        چون دهیم آخر در این ره دادکار؟

 ****شعر عطار ****

زان که نبود در چنین علمی مقام       از ضعیفان این روش هرگز تمام»
هدهد رهبر چنین گفت آن زمان           که: «آن که عاشق شد نیندیشد ز جان